Er is een interessante dynamiek tussen bronnen van orderflow op cross-margined leen- en leenmarkten en geïsoleerde leen- en leenmarkten. Laten we zeggen dat er drie soorten orderflow zijn: 1) Pure Leners: alleen lenen 2) Pure Leners: alleen lenen 3) Leners- en Leners: lenen en lenen Leners- en Leners kunnen alleen bestaan op cross-margined markten, wat het een unieke bron van instroom voor leensupply maakt. En aangezien de parameters (LTV's en liquidatiedrempels) vaak beter zijn voor populaire onderliggende activa (bijv. ETH) dan voor hun opbrengstdragende versie (bijv. wstETH), zouden we gevallen moeten zien waarin de leenkosten oncomfortabel laag worden voor pure leners van kernonderliggende activa. Dit komt omdat leners die in hun marginaccount lenen, niet alleen geven om de risico-gecorrigeerde rendementen van leenkosten - ze geven om de risico-gecorrigeerde rendementen van hun gehele strategie. Dus in sommige omstandigheden zullen er leenkosten zijn die logisch zijn voor leners- en leners, maar niet voor pure leners. Een tegenbalancerende stroom is die van een verhoogde leenvraag vanuit een grotere strategie ruimte. Leners hebben elke pairing tot hun beschikking, zonder gefragmenteerde liquiditeit. Aan de andere kant hebben geïsoleerde markten geen stroom van leners- en leners. Alleen pure leners en pure leners. Als gevolg hiervan moeten geïsoleerde markten zich richten op alternatieve innovaties die zich afzonderlijk richten op pure leners en pure leners. Voor pure leners zijn vermogensbeheerders populair geworden om portefeuillebeheer weg te abstraheren van depositohouders. Dit helpt ook nieuwe markten om van de grond te komen, aangezien vermogensbeheerders goed gepositioneerd zijn om ze vroegtijdig op te sporen en langzaam de allocatie op te voeren naarmate de leenvraag groeit. Voor pure leners hebben langere staartcollateralen (bijv. vaste rente tokens) nieuwe strategieën ontgrendeld. Deze nieuwe strategieën verhogen de totale vraag, vergelijkbaar met hoe strategieën uniek voor cross-margined markten.